واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند چون به خلوت می‌روند آن کارِ دیگر می‌کنند مشکلـی دارم ز دانشـمنـدِ مجلـس بازپرس توبه فرمـایـان چرا خود توبه کمتر می‌کنند؟ گــویــیــا بـــاور نـمـی‌دارنــد روزِ داوری کایـن همه قَلب و دَغَل در کارِ داور می‌کنند یا رب این نودولَتان را با خَرِ خودْشان نشان کاین همه نـاز از غلامِ تُـرک و اَسْتَر می‌کنند ای گــدایِ خانـقـه بَـرْجَـه که در دیـرِ مغان می‌دهند آبـی که دل‌هـا را تـوانگـر می‌کنند حُسـنِ بی‌پایان او چندان …
ماه: اردیبهشت ۱۴۰۱
زلـف بـر بـاد مـده تــا نـدهـی بـر بـادم نـاز بـنـیـاد مـکـن تـا نَـکَـنی بنیادم می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم زلـف را حـلـقـه مـکـن تـا نکنـی در بندم طـره را تـاب مـده تـا ندهـی بر بادم یـار بـیـگـانـه مشـو تـا نبری از خویـشم غـم اغـیـار مخـور تـا نـکـنـی ناشادم رخ بـرافـروز کـه فـارغ کـنـی از بـرگ گلم قـد بـرافــراز کـه از سـرو کـنـی آزادم شـمـع هـر جمع مشو ور …
دیـر آمــدی ای نـگـار سـرمـسـت زودت نـدهـیـم دامـن از دسـت بــر آتـش عـشـقـت آب تـدبـیـر چـنـدان کـه زدیـم بـازننـشـست از رای تــو سـر نـمـی‌تـوان تـافت وز روی تـو در نـمی‌تـوان بسـت از پـیـش تـو راه رفـتـنـم نـیـست چـون مـاهـی اوفتـاده در شَست ســودای لــب شــکــر دهــانـان بـس تـوبه صالحان کـه بشکست ای ســرو بــلــنــد بــوســتـانی در پـیـش درخـت قـامتت پست بـیـچـاره کـســی کـه از تـو بُـبرید آسـوده تـنـی کـه بـا تـو پیوست چشمت به کرشمه خون من ریخت وز قتـل …
مــن از آن روز کــه در بــنــد تــوام آزادم پـادشـاهـم کـه به دسـت تو اسیر افتادم هـمـه غـم‌هـای جـهـان هیچ اثـر می‌نکند در مـن از بـس کـه به دیدار عزیزت شادم خـرم آن روز کـه جـان مـی‌رود انـدر طلبت تـا بـیـایـنـد عـزیـزان بـه مـبـارک بـادم مـن کـه در هیـچ مقامی نـزدم خیمه انس پـیـش تـو رخـت بـیـفکندم و دل بنهادم دانـی از دولـت وصلت چه طلب دارم هیچ یـاد تـو مـصـلـحـت خویش ببرد از یادم بـه وفـای تـو کـز آن …
