مرا نگه دار
از دست این فلسفه های سر به هوا
مرا نگه دار
بگذار زمین را ببویم
زندگی را از سر گیرم
و رنج ودرد آدمی را را ببینم
مگر کاستن از رنج و درد آدمی
کم از عروج بر فلک سروری است
بگذار
لذت شگرف روحی عظیم را
در مقام پینه های دست بیابم
در مقام خستگی و کار
لابلای خاک و آهن
نه در احوالی عارفانه
در عزلتی گیج و موهوم
در پستویی بسته در!
۹۹/۱/۲۷
