سایت شخصی دکتر علی علیزاده.

نـفـس بــرآمـد و، کــام از تــو بر نمی‌آید فـغان که بختِ مـن از خواب در نمی‌آید صبا بـه چشمِ مـن انداخت خاکی از کویش کــه آبِ زنـدگـیــم در نـظــر نـمـی‌آید قــدِ بــلـنـد تــو را تــا بــه بـر نمی‌گیرم درخـت کــام و مـرادم بــه بــر نمی‌آید مـگـر بــه روی دل‌آرای یــار مــا، ور نــی بــه هـیـچ وجـهِ دگــر کـارِ بـر نمی‌آید مقیمِ زلفِ تو شد دل که خوش سوادی دید وز آن غــریـب بـلـاکـش خـبـر نمی‌آید ز شـسـتِ صـدق گـشـادم هــزار …

شـرابِ تلـخ می‌خواهم کـه مردافکن بوَد زورش کـه تـا یـک دم بـیـاسـایـم ز دنیـا و شَر و شورش سـَمـاط دهـر دون پـرور نـدارد شـهـد آسایش مـذاق حـرص و آز ای دل بـشـو از تلخ و از شورش بـیـاور مـی کـه نتـوان شـد ز مکر آسمان ایمن بـه لـعـب زُهــره چـنـگی و مـریـخ سـلـحشـورش کـمـند صیـد بـهـرامـی بیـفکن جـام جم بردار که من پیمودم این صحرا نه بهرام است و نه گورش بـیـا تــا در می صـافـیـت راز دهــر بـنمـایم بـه …

خبــرت خــرابـتــر کــرد جـراحـت جـدایی چـو خـیـال آب روشـن کـه به تشنگان نمایی تـو چه ارمغانی آری کـه بـه دوستـان فرستی چـه از این بـه ارمغـانی که تو خویشتن بیایی بشدی و دل بـبـردی و بـه دست غم سپردی شـب و روز در خیـالـی و نـدانـمـت کـجـایی دل خویش را بگفتـم چو تو دوست می‌گرفتم نـه عـجـب کـه خوبـرویـان بـکنـنـد بی‌وفایی تو جفـای خـود بکـردی و نـه مـن نمی‌توانم کـه جـفـا کـنــم ولـیـکن نـه تـو لایق جفایی چه کنـنـد اگــر …

گفتـمـش سـیـر بـبـیـنـم مگـر از دل برود وآن چنـان پای گرفته‌ست کـه مشکل برود دلـی از سـنـگ بـبـایـد بــه سـر راه وداع تـا تحـمـل کنـد آن روز کــه محـمل برود چـشـم حسـرت بـه سر اشـک فرو می‌گیرم کــه اگــر راه دهــم قــافـلـه بر گِل برود ره ندیـدم چو برفت از نظرم صورت دوست همچـو چشمی کـه چراغش ز مقابل برود موج از این بار چنان کشتی طاقت بشکست کـه عجـب دارم اگـر تخته به ساحل برود سهل بـود آن که …

ای سـاربـان آهـسـته رو کـآرام جـانـم می‌رود وآن دل کـه بـا خــود داشـتم با دلستانم می‌رود مـن مانـده‌ام مهجور از او بیچاره و رنجور از او گـویــی که نیـشی دور از او در استخوانم می‌رود گفتم به نیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون پـنـهان نـمی‌مـانـد که خـون بـر آستـانم می‌رود محمل بـدار ای سـاروان تنـدی مکن با کاروان کـز عـشـق آن سـرو روان گـویــی روانـم می‌رود او مـی‌رود دامن کشان مـن زهر تنهایی چشان دیـگـر مپـرس از مـن نشان …

شعری زیبا از حافظ برایمان بخوان. هر از گاهی چه در کلاس درس و چه در جایی دیگر، دانشجویی یا کسی پیدا می‌­شود و می‌گوید شعر زیبایی از حافظ برایم بخوان یا بنویس، بنده هم قاعدتا تا جایی که حافظه‌ام یاری کند شعری از حافظ متناسب حال آن عزیز فرایاد می‌آورم و می‌خوانم، یا به یادگار می‌نویسم؛ باشد که حال و هوایی عوض شود و وقتش خوش گردد؛ اما حقیقت مطلب این است که بسیاری از شعرهای شاعران زیبا و …

نگفتمت مـرو آن جـا کـه آشنـات منــم در این سراب فنا چشمه حیــات منم وگـر به خشم روی صد هـزار سال ز من به عاقبت به من آیـی که منتهات منم نگفتمت کـه بـه نقش جهان مشو راضی که نقش بـنـد سراپــرده رضـات منم نگفتمت که منـم بحر و تـو یکی ماهـی مرو به خشک که دریـای باصفات منم نگفتمت که چـو مرغان به سوی دام مرو بـیـا کـه قــوّتِ پـروازِ پـرّ و پات منم نگفتمت کـه تــو را ره …

حقیقتا یکی از دلخوشی‌های من در زندگی خواندن شاهنامه و زمزمه کردن شعر فردوسی است، جدا از اینکه همه شعرهای موجود در شاهنامه عظمت و شکوه خاصی دارند، اما بعضی از بیت‌های این اثر گرانقدر گیرایی و کششی بیشتر برای من همواره داشته است؛ شعرهایی که فردوسی در آن شروع به پند و اندرز می‌کند که به طور معمول در انتهای داستان‌ها اتفاق می‌افتد یا بیت‌ها و شعرهایی که در آن توصیف می‌کند؛ از توصیف بهار و زیبارو گرفته تا …